Αγαπητοί αδελφοί όλων των guilds,
Πολλά έχουν συμβεί δυστυχώς ως τώρα στην αφυπνισμένη μας ζωή τα οποία μας χωρίζουν. Είναι μάλιστα στη φύση του ανθρώπου το να αναμοχλεύει παλαιά πάθη, μίση, εγωισμούς και δυσάρεστες αναμνήσεις, και να τα βάζει όλα μαζί στο μίξερ της εκδίκησης που όλα τα αλέθει, όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, χωρίς ποτέ να συγχωρεί το παραμικρό.
Είναι εύκολη η λύση του να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για λάθη, παραλείψεις ή ακόμα και εγκλήματα και να συντηρούμε αέναα αυτή την άσκοπη έκκριση αδρεναλίνης ανάμεσα στα guilds και τα μέλη τους. Μπορούμε πολύ απλά να τη συντηρήσουμε επ΄άπειρον, μαζί με την ειρωνεία, το τρολάρισμα, τις αλληλοκατηγορίες, τις ύβρεις, τις επιθέσεις, την οργή, το μένος, τη μαυρίλα τελικά που βλέπουμε ως πέπλο σε κάστρα, αλλά κινδυνεύει να ριζώσει ακόμα βαθύτερα μέσα στις ίδιες μας τις ψυχές.
Από την άλλη, υπάρχει και η δύσκολη λύση. Είναι αυτή όπου άνθρωποι με γνώμονα τη λογική και το κοινό όφελος, κάθονται δίπλα-δίπλα σε ένα τραπέζι, χαράζουν μια γραμμή που βάζει πίσω της το χτες και κοιτάζουν μπροστά από αυτήν, εκεί όπου υπάρχει μονάχα το αύριο. Και η λύση αυτή είναι δύσκολη, γιατί εξίσου δύσκολο είναι να πείσεις κάποιον πως σημαντικότερα από το μίσος, το πάθος για εκδίκηση, την κόντρα, το παιχνίδι των λέξεων, το πλοτάρισμα, την εύρεση τρόπων για να τη «φέρουμε» ο ένας στον άλλον, είναι τελικά η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η γόνιμη επιχειρηματολογία, η συναίνεση και η κοινή πορεία απέναντι στις προκλήσεις που όλοι, εξάλλου, θα αντιμετωπίσουμε.
Σήμερα είναι η Μαύρη Προφητεία, αύριο οι Ξένοι, μεθαύριο δεν ξέρω τι άλλο. Είναι ωστόσο σαφές σε μένα πως το κάλεσμα της αφύπνισης που ένιωσα πριν από λίγο καιρό, δεν αφορούσε το να αποδείξω πως είμαι ο καλύτερος ανάμεσα στα guilds, αλλά το να βοηθήσω τα guilds στο να πετύχουν ένα μεγαλύτερο στόχο.
Η αρένα πάντοτε θα υπάρχει για όσους θέλουν να λύσουν προσωπικές διαφορές. Υπάρχει όμως μια μεγαλύτερη και διαφορετική αρένα, αυτή της ζωής, που δεν θα μας επιτρέψει την πολυτέλεια της διχόνοιας. Οταν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αμείλικτους εχθρούς, διλήμματα και προκλήσεις, πρέπει να στεκόμαστε μπροστά τους σαν μια οντότητα, με μια φωνή, και όχι σκορποχώρι, ο καθένας με το μικρό ή μεγάλο βιλαέτι του.
Μπροστάρηδες σε αυτή τη νέα εποχή που πρέπει επιτέλους να ανατείλει και για τα guilds, μια και το ανθρώπινο είδος έχει μάθει ήδη να συνεργάζεται από την εποχή του Νεάντερνταλ, οφείλουν και πρέπει να είναι οι Τεχνίτες. Οχι σε ένα ρόλο όπου θα φθείρονται και θα μειώνονται από την καθημερινότητα, όπως σήμερα συμβαίνει, αλλά στον πραγματικό ρόλο που τους αξίζει: αυτόν του ζώντος συμβόλου, του ήρωα, του σοφού που θα δώσει τη συμβουλή του εκεί όπου χρειάζεται πραγματικά, όχι του «τηλεστάρ» που ξεκατινιάζεται σαν κοινή σαβούρα που δεν σέβεται τον εαυτό της στα πρωινάδικα.
Οι ίδιοι οι Τεχνίτες έχουν τη δύναμη και τη γνώση να καταλάβουν πως μπορεί μεν να έχουν τις αδυναμίες τους, τα προσωπικά τους κ.ο.κ. αλλά οφείλουν να τα βάλουν όλα αυτά σε δεύτερη μοίρα όταν διακυβεύονται θέματα όπως η ενότητα, η σωστή ενημέρωση της αφυπνισμένης κοινωνίας, η κοινή στάση απέναντι σε έναν εχθρό που είναι τόσο δυνατός ώστε ακόμα καλά-καλά δεν μας έχει αποκαλυφθεί κι όμως έχει σπείρει χιλιάδες ζιζάνια ανάμεσά μας. Πόσοι αλήθεια εμπιστεύεστε τα οράματά σας; Πόσοι θα βάζατε το χέρι σας στη φωτιά πως ο διπλανός σας είναι ο πραγματικός εαυτός του κι όχι ένα αντίγραφο; Πόσοι αισθάνεστε τόσο δυνατοί ώστε να είστε απόλυτα βέβαιοι πως κατέχετε την πάσα αλήθεια ακόμα και σε όσα οι ίδιοι έχετε βιώσει;
Σε αυτά τα μεγάλα θέματα είναι που θέλουμε τη συμβολή των Τεχνιτών μας και όχι σε ανούσιες κόντρες επίδειξης ισχύος. Και στο Δωδεκάθεο υπήρχαν ένα κάρο ιστορίες για τους Ολύμπιους και το ποιος πήγε με ποια, ποιος ήρωας ήταν προστατευόμενος ποιανού θεού κ.ο.κ. αλλά υπήρχε και σεβασμός. Οι θεοί παρενέβαιναν όταν ήταν απολύτως αναγκαίο και έκαναν τη δουλειά τους εκεί όπου έπρεπε, αλλά την ιστορία την έγραφαν οι άνθρωποι. Οι θεοί σπάνια υπήρξαν οι ίδιοι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Κι έτσι, να θυμίσω, γράφτηκαν οι πιο δοξασμένες σελίδες της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού.
Σας καλώ, εσάς τους θνητούς που με διαβάζετε, να δώσουμε τα χέρια. Να βαδίσουμε μαζί σε μια νέα εποχή που έρχεται και που εξαρτάται μονάχα από εμάς αν θα είναι εποχή δόξας ή εποχή ήττας και καταστροφής. Να αποδώσουμε στους Τεχνίτες μας τον πραγματικό τους ρόλο, αυτόν που η ιστορία πάντοτε επιφυλάσσει στους σοφούς ηγέτες που εκλέχτηκαν από το ίδιο το πεπρωμένο για να δώσουν το παράδειγμα και το έναυσμα στους υπόλοιπους.
Και καλώ εσάς, τους Τεχνίτες που μου κάνετε την υπέρτατη τιμή να με διαβάζετε, να μας δώσετε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να σας δέιξουμε πως μπορούμε να περπατήσουμε, εμείς οι απλοί αφυπνισμένοι, δίπλα-δίπλα σε ένα κοινό μονοπάτι. Χωρίς Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες. Με το μπαμπά και τη μαμά να μας κοιτούν από μακριά στην εκδρομή. Χωρίς γκρίνιες και μισόλογα. Αφήνοντας πίσω έριδες και τα βάρη ενός παρελθόντος στο οποίο δεν ήμασταν συμμέτοχοι και είναι αδικία να γίνουμε τώρα μέτοχοι, χωρίς να ακουστεί και η δική μας φωνή. Μια φωνή που θέλει να πει μονάχα τρεις λέξεις:
United we stand!
Πολλά έχουν συμβεί δυστυχώς ως τώρα στην αφυπνισμένη μας ζωή τα οποία μας χωρίζουν. Είναι μάλιστα στη φύση του ανθρώπου το να αναμοχλεύει παλαιά πάθη, μίση, εγωισμούς και δυσάρεστες αναμνήσεις, και να τα βάζει όλα μαζί στο μίξερ της εκδίκησης που όλα τα αλέθει, όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, χωρίς ποτέ να συγχωρεί το παραμικρό.
Είναι εύκολη η λύση του να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για λάθη, παραλείψεις ή ακόμα και εγκλήματα και να συντηρούμε αέναα αυτή την άσκοπη έκκριση αδρεναλίνης ανάμεσα στα guilds και τα μέλη τους. Μπορούμε πολύ απλά να τη συντηρήσουμε επ΄άπειρον, μαζί με την ειρωνεία, το τρολάρισμα, τις αλληλοκατηγορίες, τις ύβρεις, τις επιθέσεις, την οργή, το μένος, τη μαυρίλα τελικά που βλέπουμε ως πέπλο σε κάστρα, αλλά κινδυνεύει να ριζώσει ακόμα βαθύτερα μέσα στις ίδιες μας τις ψυχές.
Από την άλλη, υπάρχει και η δύσκολη λύση. Είναι αυτή όπου άνθρωποι με γνώμονα τη λογική και το κοινό όφελος, κάθονται δίπλα-δίπλα σε ένα τραπέζι, χαράζουν μια γραμμή που βάζει πίσω της το χτες και κοιτάζουν μπροστά από αυτήν, εκεί όπου υπάρχει μονάχα το αύριο. Και η λύση αυτή είναι δύσκολη, γιατί εξίσου δύσκολο είναι να πείσεις κάποιον πως σημαντικότερα από το μίσος, το πάθος για εκδίκηση, την κόντρα, το παιχνίδι των λέξεων, το πλοτάρισμα, την εύρεση τρόπων για να τη «φέρουμε» ο ένας στον άλλον, είναι τελικά η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η γόνιμη επιχειρηματολογία, η συναίνεση και η κοινή πορεία απέναντι στις προκλήσεις που όλοι, εξάλλου, θα αντιμετωπίσουμε.
Σήμερα είναι η Μαύρη Προφητεία, αύριο οι Ξένοι, μεθαύριο δεν ξέρω τι άλλο. Είναι ωστόσο σαφές σε μένα πως το κάλεσμα της αφύπνισης που ένιωσα πριν από λίγο καιρό, δεν αφορούσε το να αποδείξω πως είμαι ο καλύτερος ανάμεσα στα guilds, αλλά το να βοηθήσω τα guilds στο να πετύχουν ένα μεγαλύτερο στόχο.
Η αρένα πάντοτε θα υπάρχει για όσους θέλουν να λύσουν προσωπικές διαφορές. Υπάρχει όμως μια μεγαλύτερη και διαφορετική αρένα, αυτή της ζωής, που δεν θα μας επιτρέψει την πολυτέλεια της διχόνοιας. Οταν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αμείλικτους εχθρούς, διλήμματα και προκλήσεις, πρέπει να στεκόμαστε μπροστά τους σαν μια οντότητα, με μια φωνή, και όχι σκορποχώρι, ο καθένας με το μικρό ή μεγάλο βιλαέτι του.
Μπροστάρηδες σε αυτή τη νέα εποχή που πρέπει επιτέλους να ανατείλει και για τα guilds, μια και το ανθρώπινο είδος έχει μάθει ήδη να συνεργάζεται από την εποχή του Νεάντερνταλ, οφείλουν και πρέπει να είναι οι Τεχνίτες. Οχι σε ένα ρόλο όπου θα φθείρονται και θα μειώνονται από την καθημερινότητα, όπως σήμερα συμβαίνει, αλλά στον πραγματικό ρόλο που τους αξίζει: αυτόν του ζώντος συμβόλου, του ήρωα, του σοφού που θα δώσει τη συμβουλή του εκεί όπου χρειάζεται πραγματικά, όχι του «τηλεστάρ» που ξεκατινιάζεται σαν κοινή σαβούρα που δεν σέβεται τον εαυτό της στα πρωινάδικα.
Οι ίδιοι οι Τεχνίτες έχουν τη δύναμη και τη γνώση να καταλάβουν πως μπορεί μεν να έχουν τις αδυναμίες τους, τα προσωπικά τους κ.ο.κ. αλλά οφείλουν να τα βάλουν όλα αυτά σε δεύτερη μοίρα όταν διακυβεύονται θέματα όπως η ενότητα, η σωστή ενημέρωση της αφυπνισμένης κοινωνίας, η κοινή στάση απέναντι σε έναν εχθρό που είναι τόσο δυνατός ώστε ακόμα καλά-καλά δεν μας έχει αποκαλυφθεί κι όμως έχει σπείρει χιλιάδες ζιζάνια ανάμεσά μας. Πόσοι αλήθεια εμπιστεύεστε τα οράματά σας; Πόσοι θα βάζατε το χέρι σας στη φωτιά πως ο διπλανός σας είναι ο πραγματικός εαυτός του κι όχι ένα αντίγραφο; Πόσοι αισθάνεστε τόσο δυνατοί ώστε να είστε απόλυτα βέβαιοι πως κατέχετε την πάσα αλήθεια ακόμα και σε όσα οι ίδιοι έχετε βιώσει;
Σε αυτά τα μεγάλα θέματα είναι που θέλουμε τη συμβολή των Τεχνιτών μας και όχι σε ανούσιες κόντρες επίδειξης ισχύος. Και στο Δωδεκάθεο υπήρχαν ένα κάρο ιστορίες για τους Ολύμπιους και το ποιος πήγε με ποια, ποιος ήρωας ήταν προστατευόμενος ποιανού θεού κ.ο.κ. αλλά υπήρχε και σεβασμός. Οι θεοί παρενέβαιναν όταν ήταν απολύτως αναγκαίο και έκαναν τη δουλειά τους εκεί όπου έπρεπε, αλλά την ιστορία την έγραφαν οι άνθρωποι. Οι θεοί σπάνια υπήρξαν οι ίδιοι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Κι έτσι, να θυμίσω, γράφτηκαν οι πιο δοξασμένες σελίδες της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού.
Σας καλώ, εσάς τους θνητούς που με διαβάζετε, να δώσουμε τα χέρια. Να βαδίσουμε μαζί σε μια νέα εποχή που έρχεται και που εξαρτάται μονάχα από εμάς αν θα είναι εποχή δόξας ή εποχή ήττας και καταστροφής. Να αποδώσουμε στους Τεχνίτες μας τον πραγματικό τους ρόλο, αυτόν που η ιστορία πάντοτε επιφυλάσσει στους σοφούς ηγέτες που εκλέχτηκαν από το ίδιο το πεπρωμένο για να δώσουν το παράδειγμα και το έναυσμα στους υπόλοιπους.
Και καλώ εσάς, τους Τεχνίτες που μου κάνετε την υπέρτατη τιμή να με διαβάζετε, να μας δώσετε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να σας δέιξουμε πως μπορούμε να περπατήσουμε, εμείς οι απλοί αφυπνισμένοι, δίπλα-δίπλα σε ένα κοινό μονοπάτι. Χωρίς Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες. Με το μπαμπά και τη μαμά να μας κοιτούν από μακριά στην εκδρομή. Χωρίς γκρίνιες και μισόλογα. Αφήνοντας πίσω έριδες και τα βάρη ενός παρελθόντος στο οποίο δεν ήμασταν συμμέτοχοι και είναι αδικία να γίνουμε τώρα μέτοχοι, χωρίς να ακουστεί και η δική μας φωνή. Μια φωνή που θέλει να πει μονάχα τρεις λέξεις:
United we stand!
